Ubezpieczenia komunikacyjne
Zielona karta
System Zielonej Karty funkcjonuje od 1 stycznia 1953 r. Objęto nim niemal wszystkie kraje europejskie oraz Iran, Izrael, Maroko i Tunezję. Zadaniem Systemu jest zapewnienie odszkodowania osobom poszkodowanym w wypadkach na drodze, spowodowanych przez kierowcę pojazdu zarejestrowanego za granicą.
Dzięki systemowi Zielonej Karty, kierowca podróżujący za granicą nie jest zmuszony do nabycia ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w każdym z odwiedzanych krajów. Zasady działania systemu zielonej karty określają umowy międzynarodowe, które stwarzają jednakowe lub bardzo zbliżone we wszystkich krajach reguły realizacji ochrony ubezpieczeniowej.
Wyjeżdżając za granicę posiadacz pojazdu mechanicznego ma prawo wyboru zakładu ubezpieczeń, w którym zawrze ubezpieczenie zielona karta. Jednak bardzo często zakład ubezpieczeń, w którym ubezpieczył się on w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w ruchu krajowym, udziela przy ubezpieczeniu zielona karta zniżki w składce ubezpieczeniowej; obecnie coraz częściej nie pobiera się w ogóle składki dodatkowej za zieloną kartę.
Obowiązek zawarcia takiego ubezpieczenia wynika z przepisów prawnych obowiązujących w innych państwach. Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzane jest przez ubezpieczyciela dowodem o znormalizowanym międzynarodowym wzorze. Jego nazwa zielona karta wywodzi się od jego koloru.
Posiadacz pojazdu przy wjeździe na terytorium innego państwa może uzupełnić brak zielonej karty zawierając ubezpieczenie graniczne w tym zakresie. Jeżeli dzieje się to na obszarze innego państwa, zawarcie umowy następuje z reguły z zagranicznym zakładem ubezpieczeń, co często łączy się z uiszczeniem wyższej niż w kraju składki ubezpieczeniowej.
|
